Op vakantie naar Kangaroo Island

Na zeven weken in Kulin te hebben gewerkt, was het tijd om weer te gaan reizen. Ik wilde graag naar Kangaroo Island, omdat ik er veel mooie dingen over had gehoord.
Een lokale jongen (Braden (of te wel Weseley) had toevallig twee weken vakantie en hij en zijn Franse vriendin, Elodie, wilde wel met me mee. Zo gezegd zo gedaan en zo gingen we zaterdag 25 februari om half 7 's morgens onderweg.

Tien uur lang reden we helemaal naar Caiguna, waar we hadden afgesproken met een andere lokale jongen, Clayton (of te wel Crabby) wie op dit moment in de Nullarbor -waar Caiguna is- op een schapenboerderij aan het werk is. Het is scheertijd en een klein groepje mannen, vrouwen en honden zijn daar nu bezig een groot aantal schapen van hun wintervachtje te ontdoen. Ja, aan het eind van de zomer...
Caiguna stelt 3x niks voor, net als alle andere dorpjes in de Nullarbor. Het heeft een tankstation met tankstation winkel, een bar die ook avond eten serveerd en een klein motel. En dat is het hele dorp. Geen mobiel berijk, geen internet en ongeveer 2 dollar voor een liter diesel.

De volgende dag, zondag 26 februari, gingen we weer vroeg opweg en reden we tot voorbij Ceduna, het einde van de elle lange weg door de Nullarbor. We sliepen langs de weg in een parkeerhaven, in onze luxe swag- tenten, onder de heldere sterren, het voordeel van geen straat verlichtig.

De volgende morgen stonden we eerder op dan de zon en reden het laatste lange stuk naar Cape Jevis, waar we om 7 uur 's avonds de boot naar Penneshaw, Kangaroo Island namen. De overtocht duurde 40 minuten en verliep erg rustig. Vanaf het open boven dek zagen we de zon achter het eiland verdwijnen.
Vanaf het moment dat we met de auto het eiland opreden was ik onder de indruk. De natuur was prachtig. 's Avonds sliepen we voor 5 dollar per auto in American River, waar we ook nog eens gratis konden douchen!

Dinsdag 28 februari begon de vakantie echt! Na te hebben uitgeslapen (tot een uur of 8), een fijne douche en een uitgebreid ontbijt met eieren was het tijd om het eiland te ontdekken.
Ons eerste uitstapje was naar Seals Bay. Het strand was prachtig en de zeehondjes leken erg lui. Tot de gids ons vertelde dat ze drie dagen lang, kilometers zwommen om te jagen. Eigenlijk hadden ze dus wel goed recht om voor pampus op het strand te liggen. Ook vertelde de gids dat de vrouwtjes 18 maanden zwanger zijn, terwijl ze tijdens deze lange zwangerschap voor hun laatst geborenen zorgen. Een paar dagen na de bevallig zijn ze voor een dag vruchtbaar en dan begin het hele riedeltje opnieuw. Vrouwtjes zeehondjes zijn zo dus ongeveer hun hele leven zwanger EN moeder.

Na de Seals Bay reden we naar de Little Sahara. Een hele grote zand duin waar je kunt zand borden. Er was een jongen aan het zandborden en als je naar hem keek, dan leek het heel gemakkelijk. Ons ging het echter een stuk minder gemakkelijk af. En we legde een grotere afstrand af zonder bord, dan met bord.
Helaas waaide het deze dag zo hard dat het niet erg plezierig was om in de buurt van deze grote, van zeer fijn zand gemaakte zand duin te zijn.

Ons laatste uitstapje voor die dag was naar de Kelly Hill Caves. Een grot waar de waterdruppels van die mooie dingen aan het plafont en op de grond had gemaakt. (Even de naam van deze dingen vergeten...) We gingen mee met de laatste tour van die dag, en hadden de gids helemaal voor onszelf. Het was een mooie grot, maar zeker niet de mooiste die ik ooit heb gezien. We hebben in Europa veel grotere en indrukwekkendere grotten en dingesen.

's Avonds sliepen we in Flinders Chase NP, aan het begin van het park, net achter het bezoekerscentrum. Op een kleine camping met een goede douch. En 's avonds kwamen er twee Walibi's op bezoek!

Woensdag 29 februari (jeej! Ik heb een dag langer te besteden in Ozzie-land!) hadden we weer een dag vol met leuke uitstapjes. Als eerst gingen we naar de Koala Walk. Een afgezet groepje bomen waar je Koala's in het "wild" kunt zien. Het was wel grappig, maar niet echt de moeite waard. Gelukkig was de intree maar 5 dollar.
Vervolgens reden we naar de Remarkable Rocks (half Australie is remarkable). Ernorme stenen op een klif. Het waaide super hard en ik meerdere keren waaide ik bijna weg of kon ik me geen weg door de wind slaan. Het was erg lachwekkend en de enorme stenen waren indrukwekkend, net als de wilde zee op de achtergrond.
Als laatst reden we naar Admirals Arch, wat ook erg leuk was om te zien. Opnieuw een prachtig zicht op de wilde zee. En ook hier waren zeehondjes. Deze keer echter Nieuw- Zeelandse zeehondjes in plaats van Australische Zeehondjes, zoals de dag ervoor. Ook had je vanaf hier een uitzicht op twee eilanden, genaamd 'twee gebroeders eilanden'. Deze keer geen drie gezusters zoals in the blue mountains, Sydney, maar twee broers.

Die nacht sliepen we weer in Flinders Chase, maar dan aan het meeste westelijke uiteinde van het eiland, West Bay. Waar we ongeveer de enige op de camping waren en niet zonder zaklamp naar het droog- toilet konden. (Was wel even wennen om niet te hoeven doortrekken).

De volgende morgen hoefde we onze spullen niet in te pakken, die avond zouden we namelijk weer in West Bay camperen. Deze dag hadden we een actieve dag. We begonnen met een wandeling. De zogenaamde Snake Lagoon Hike, een wandeling van zo'n drie uur die eindigde bij een prachtig verlaten strand. De ideale plek voor een huwlijks aanzoek. Het is jammer dat het weer zo slecht was, anders was het ook een prachtige plek geweest voor een picknick lunch.
Geen lunch op het strand dus, maar gewoon aan een picknick tafel. Na de lunch, wederom met eieren en kaas, gingen we opzoek naar The water hole in West Bay. Waar we via een gids -die we de dag ervoor hadden ontmoet- op de hoogte waren gebracht. Met een kromme omschrijving gingen we op pad. De stijle duin op en boven, waar we een prachtig uitzich op het strand hadden, moesten we onszelf een pad door de lage beplanting vinden, want er kwamen hier duidelijk niet veel mensen. Na een prachtige wandeling vonden we het grote gat waar water in zou moeten zitten, erg veel water was er echter niet. We konden het water wel binnen zien komen en weer verdwijnen, in een golvende beweging, hetzelfde idee als op het strand. Blijkbaar stond het gat dus in verbinding met de zee, die een antal meter verderop was.

Vrijdag 2 maart gingen we weer op pad. We hadden nu de hele zuid en west kust gezien, en het was tijd voor de noordkant van het eiland. Als eerst reden we naar het verre noord weste uiteinden. Het eerste land dat je tegen komt als je vanuit zuid Amerika naar het westen vaart. We bezochten hier een vuurtoren, Cape Borda Light House, wat blijkbaar de laatst echt werkende vuurtoren in Zuid Australie is. Dit is wat de snel en hard pratende gids (alsof hij schapen aan het verkopen was) ons meerdere keren vertelde.
Cape Borda Light House is ondanks dat het de kleinste vuurtoren van het eiland is, toch ook het hoogst boven zeelevel. De laatste met echte grote lampen en het ouderwedse draai systeem, en niet -zoals de andere vuurtorens- met een knipperend led lampje. Daarnaast vuren ze nogsteeds om 12 uur 's middags een kanon af, zodat de langsvarende boten weten in welke tijdzone -en dus waar op de kaart- ze zijn.

Na het interessante bezoekje aan de vuurtoren gingen we door naar Parndana Wildlife Park. In het midden van het eiland. Een erg leuk wildlife park, met een hele hoop prachtige vogels in alle kleurtjes. En een Kangaroo zonder kleur, ja een heuze Albino Kangaroo! En nog veel meer normale kangaroo's, Walibi's, en eentje met een joey in zijn buidel. Er waren ruizen egels en natuurlijk een paar koala's. En ze waren wakker! Ik heb speciaal voor papa een filmpje gemaakt om het te bewijzen. Volgens hem slapen ze de hele dag.

Na het dierentuin bezoekje reden we naar het noorden, naar Stokes Bay, waar een steak huis zou moeten zijn. Helaas was deze niet meer open. Er waren geen andere eetmogelijkheden, en we hadden nog geen boodschappen gedaan, dus reden we na een korte wandeling op het stand, terug naar Pandana, waar we een heerlijke maaltijd in de pub hadden en vervolgens achter de pub sliepen.

Zondag 3 maart brachten we een bezoekje aan Kingscote, de grooste stad van het eiland, maar nog steeds niet veel groter dan een groot dorp. We brachten een bezoekje aan een wijnboer, waar we ons te goed deze aan een lekkere proeverij. Vervolgens brachten we een kort bezoekje aan een schapenmelkerij. We proefde schapenkaas en schapenyoghurt en zagen hoe de schaapjes gemelkt werden. Tot slot brachten we nog een bezoekje aan een honingboerderij, wat eigenlijk niet zo interessant was, het kon beter een honging- winkel genoemt worden.
's Avonds sliepen we opnieuw in American river en de volgende dag gingen we opweg terug naar Penneshaw, waar we om half 8 's avonds weer de boot terug naar het vaste land namen. Op onze weg terug brachten we nog een bezoekje aan Prospect Hill. Een berg de werd beklommen met heel veel treetjes, maar een prachtig uitzicht gaf! Tegen de tijd dat we op de boot mochten was het al donker, en dus besloten we niet veel verder te rijden en op een camping een half uurtje verderop, Rapit Bay, te camperen. Die eigenlijk veel te duur was voor wat het te bieden had.

In drie dagen reden we terug naar West Australie en woensdag 7 maart kwamen we aan in Esperance. Waar we een bezoekje brachten aan Cape La Grand NP, en het mooiste strand ooit zagen! Het water gaat van bijna wit aan de kust, naar diep blauw in het openwater en dat samen met het witte strand was het adembenemend. Als je niet beter wist zou je zeggen dat je in op een tropisch strand was. Het alle beste deel was wel dat het ook nog eens warm genoeg was om te zwemmen!
Die avond campeerde we op de camping vlak bij het strand. Het was een erg populaire camping en de drukste die we tot nu toe bezocht hadden. Naast veel mensen (en wel zes Nederlanders! Met wie ik 's avonds even mijn Nederlands heb geoefend) waren er ook veel kangaroo's. Ik heb daar meer kangaroo's gezien dan op Kangaroo Island. Ze lagen gewoon te luieren naast de tenten, en tijdens het koken kwamen ze nieuwsgierig kijken of er nog iets lekker voor hun bij was. Helaas voor hun hingen er overal waarschuwingsborden om alsjeblieft niet de dieren te voeren. Bijna wist een kangaroo onze zak chips te stelen, hij stond er al mee in zijn handen, maar Weseley griste hem weer terug, waar de kangaroo het natuurlijk niet mee eens was, en begon te blazen! Toch niet zo heel schattig die kangaroo's, maar daarom mag je ze dus niet voeren. "Keep the wildlife live, don't feed the animals".

Donderdag 8 maart moesten we om 8 uur weer onderweg, we wouden namelijk via het strand naar Esperance centrum rijden, en daarvoor moest het laag water zijn. Het was grappig om over het strand te rijden, weer eens wat anders. In Esperence zag ik mijn eerste Mc Donalds sinds het verlaten van Perth begin Januari, en we konden het dus niet laten om -ondanks dat we net hadden ontbeten- een bezoekje te brengen en een lekkere Egg Mc Muffin te scoren!
Na een kort bezoekje aan Esperance reden we naar Albany. Ik had me vergist in de afstand en het was een stuk langer rijden dan ik dacht. Ik wist ondertussen niet meer hoe te zitten en was eigenlijk wel klaar met al dat rijden. Na een rit van zo'n 3 a 4 uur, wat eigenlijk niks voorstelt vergeleken met de 10 uur van de vorige dagen, was ik blij dat we er waren. Elodie en ik gingen in Albany naar de kapper, terwijl Weseley een bezoekje bracht aan de ijssalon. Het was 4 maanden geleden dat ik naar de kapper was geweest, en met al dat gloor, zee water en zon was het hoog tijd voor een knipbeurt!

's Avonds verbleven we in Cosy Corner, en ik zou dit persoonlijk vertalen als 'drukke hoek'. Het zal wel zijn omdat het gratis was, want het was er rete druk! Opnieuw met een droog toilet, maar dit keer een stinkende. En dat was ook alles wat de camping te bieden had. Desondanks verbleven we hier twee nachten, en dus hoefde we ons spulllen nog maar een keer in te pakken.

De volgende morgen, ons laatste dagje aan de zuidkust, reden we naar de Tree Top Walk, wat net voorbij Denmark is. Zoals de naam al zegt, is het een wandeling op hoogte van de toppen van de bomen. En dat was hoog en ook wel spannend, doordat Weseley het niet kon laten de brug zoveel mogelijk te laten bewegen.
Na de wandeling op hoogte, deden we nog een wandeling op de grond. We zagen de dikste bomen die ik ooit gezien heb.

Vervolgens wilde Weseley graag naar het reptielen huis, waar je ook reptielen kon vast houden. De slang heb ik overgeslagen, te kriebelig voor mij, maar ik heb wel een leguaan vast gehouden, wat heel raar aanvoelde, omdat hij niet op zijn pootjes stond, maar plat op zijn buikje lag.
Vervolgens gingen we naar een chocolade makerij, wat eigenlijk gewoon een te dure chocolade winkel was. Ik wist twee pakjes koekjes voor 5 dollar per stuk op de kop te tikken doordat houdbaarheidsdatum bijna verlopen was. Organische koekjes, zullen die dan echt zoveel gezonder zijn?
Als laatst brachten we nog een bezoekje aan blowholes. Een gleuf in de krif waar water uit zou moeten spuwen. Waarschijnlijk stond de getij niet goed, want veel meer dan een harde windvlaag kwam er niet uit. Wederom was het uitzicht op de zee indrukwekkend.
En tot slot brachten we nog een bezoekje aan het centrum van Albany, waarna we een gratis douche namen voor we weer terug reden naar "het drukke hoekje".

Zaterdag 10 maart pakte we onze spullen voor de laatste keer in. Vandaag gingen we terug naar Kulin, terug naar 'huis'. Waar ik eigenlijk wel naar uitkeek. Weer normaal douchen, in een normaal bed slapen en een normale keuken gebruiken!
Op onze weg terug brachten we nog een bezoekje aan de Woolorama in Wagin. Een farm fair. Ze hadden enorme landbouwmachines, waar Weseley geen genoeg van kon krijgen, een scheer- wedstrijd (wie het snelst 3 schapen kon scheren) en nog een wedstrijd met de werkhonden, wie het hoogst kon springen. Dat was erg indrukwekkend! De laatste hond viel af bij ruim twee meter! Verder was er nog een mode show en natuurlijk miljoenen verkoop kraampjes. Waar je ook wol en schapen kon kopen. Het was erg heet, en dus bleven we niet heel lang hangen, en we wilde eigenlijk allemaal wel graag naar huis.

Na bijna een uur met mijn ouders te hebben gebeld, een begin te hebben gemaakt aan mijn berg was, ging ik die avond niet al te laat naar bed. De lange reis, was ondanks het vele slapen, toch wel erg vermoeiend geweest en mijn hoofd voelde alsof hij ging barsten.

De volgend dag maakte ik mezelf gereed om weer te vertrekken, wasde al mijn kleding en sorteerde mijn papieren, het is wonderbaarlijk hoeveel papierwerk je op zak moet hebben "voor het geval dat", visa, bankpapieren, RSA, verzekeringspapieren ect.
Aan het eind van me middag bracht ik een bezoekje aan het zwembad met Elodie en 's avonds aten we samen in de Kulin pub. Het was raar, maar fijn om weer terug te zijn, op een vertrouwde plek. En 's avonds hadden we een ouderweds Kulin feestje bij Matt, wie net naar town verhuist was en een spa in zijn achtertuin heeft. Deze reis sloot ik dus af met een CC dry in de spa.

De volgende dag begon mijn nieuwe reis; back to Perth!