Even up to date brengen

Hoi allemaal,
Het is een tijdje terug, maar hier weer een verslagje van mij. Ik zal jullie snel even bij praten, want er is een hele hoop gebeurd.
Na de tours naar Kakadu en Litchfield parken, stond ik weer in Darwin. Eerlijk is eerlijk, ik zat er toen best wel door heen. Had heimwee, geen geld, en wist niet meer waar ik naar toe moest. Nathalie had me eerder al, toen ik nog in Perth was, voorgesteld om haar te komen opzoeken in Atherton, waar zij in een working hostel verbleef en op een farm werkte voor haar 88 dagen. (Je moet 88 dagen op een farm werken om het recht te krijgen op een tweede jaar visa (of in de bouw, of roadhouse, of iets dergelijks). En dat leek me nu wel een goed idee. Dus ik kocht een ticket naar Cairns en drie dagen later zat ik in het vliegtuig. Erg gelukkig was ik nog steeds niet, ookal waren de grootste problemen opgelost. Me moeder had me geld gestuurd, en ik was opweg naar een bekend gezicht. Nog op het vliegveld van Darwin wou ik niets liever dan in het vliegtuig stappen naar huis.
Maar eenmaal in Atherton, Queensland en twee uur zuidelijk van Cairns, was ik opgewonden, opgewekt en gelukkig. Als de dag van gister kan ik me herinneren hoe het voelde om Nathalie weer te zien. Stonden we dan, met zijn tweeen te springen en te knuffelen in de gang van het hostel. "ooh ik ben zo blij je weer te zien!!". Veel werk was er op dat moment niet in Atherton en de omgeving, en ik had waarschijnlijk ook niet veel geluk. Maar gelukkig was ik wel. Iets wat ik heel vreemd vond, ik had geen geld, liep achter met huur, at vier keer per week 1 minuut nudels, en ik had geen baan, maar ik was meer gelukkig dan ooit. De mensen in het hostel waren super, en in het weekend gingen we uit kamperen, naar Cairns om te stappen, of helemaal los in de pub in het dorp. In totaal heb ik 12 dagen gewerkt, op een lime farm en op een passionfruit farm. Ik werkte op de meest prachtige lokaties, tussen de bergen in een vallei. En 's morgen werden we als polen naar de farm gereden, en 's avonds voelde ik me geweldig en opgewerkt van een dag hard werken. De dagen dat ik niet werkte, maakte ik schoon het het hostel, om zo me huur achterstand bij te halen. Straat arm, maar zo gelukkig als een kind.
Tot 20 mei. Opa was jarig en ik belde hem op om hem te feliciteren. Nadat ik had opgehangen had ik tranen in me ogen, opa klonk niet goed. Ik whats appte (soort sms, voor wie het niet weet) me moeder, en me vader belde me op. Het ging inderdaad niet goed met me opa en waarschijnlijk was het een goed idee om naar huis te komen.
Voordat ik naar Australie ging, had ik een verzekering afgesloten, dat als iemand in de familie zou komen te overleiden, of ernstig ziek werd, dat ik gratis heen en weer kon vliegen. En dat kwam nu goed van pas. Maandag is mama gaan rond bellen naar de verzekering, en dinsdag ochtend vroeg zat ik in de bus, opweg naar het vliegveld, op weg naar huis. En na twee dagen reizen, kwam ik donderdag middag thuis. Met een welkoms comite op het vliegveld, we aten met z'n alle kaassufle's, krokketen en frikadellen in de achtertuin, want het was lekker warm. Het was wel raar om weer thuis te zijn, overal hollanders, aan de verkeerde kan van de weg rijden en ze hadden me basisschooltje gesloopt!
Na de heerlijke frikkadel was het tijd om mijn opa op te zoeken. Me opaatje, die dag nog gevallen, onder het bloed en met wonden in zijn gezicht. Vel over been door die vrezelijke ziekte. Hij was super blij om me weer te zien, we hebben geknuffeld en gekletst en dat was de laatste keer dat we samen op de bank hebben gezeten. Zoals algemeen bekent heeft mijn lieve opa ons die dinsdag erna helaas moeten verlaten.
Tussen de dagelijkse bezoekjes aan opa en oma door, deed ik leuke dingen met de meiden. Ging naar het strand, stappen in Amsterdam, bowlen in Huizen, wijnjes drinken bij Le Baron, een happie eten en een zondagsessie lunch. Het was super goed om iedereen weer te zien, en vergeet ook niet de kleine meiden Jamie-Lynn & Quinty. Weer samen spelen alsof ik nooit ben weggeweest. De bbq was super gezellig en vertrouwd, en de gevulde kip van Judith ouderweds lekker. En hoewel ik in het begin niet kon wachten om weer naar Australie te gaan, en ik eigenlijk ook helemaal niet uit Australie weg wilde, wou ik na twee weken thuis te zijn, helemaal niet meer terug naar Australie.
Desondanks, omdat de tickets al betaald (gratis) waren, zat ik dinsdag 12 juli, slechts 1 week na de crematie van mijn opa weer in het vliegtuig naar Australie. Het het idee een korte vakantie te houden, en na een paar weken weer naar Nederland te vliegen.
Die zaterdag kwam Nathalie met het Atherton team me opzoeken in Cairns voor een avondje uit. Het voelde alsof ik thuis kwam, vertrouw en warm en het was super om Nath weer te zien. De maandag erna, afgelopen maandag, ben ik begonnen met het behalen van mijn duikbrevet, en die heb ik afgelopen donderdag behaald. Vrijdag heb ik nog drie duiken gemaakt voor de helft van mijn Advanged, wat me nu het recht geeft om tot 30 meter diepte te duiken. Het duiken wat geweldig! Heb haaien gezien en een zeeschildpad, het meest vredige dier ooit! Me oren vonden al dat duiken echter een stuk minder leuk, en me holtens zitten nu allemaal lekker dicht, en het vocht loopt via me oor naar buiten, ipv via me keel naar me buik. (Een zwemmers oor noemen ze dat blijkbaar). Maar ik heb het er voor over.
Afgelopen vrijdag was het natuurlijk mijn verjaardag. En als verjaardags kadootje werd ik door mijn hostelgenoten, met kleding en al, in het zwembad gegooit, gefeliciteerd. Me verjaardag werd echt gevierd op zaterdag, gister. Ik ging samen met Nathalie en Daniel, een engelse vriend, kamperen bij een rivier. Ik kreeg alles wat je op een verjaardag nodig hebt. Nathalie heeft me de liefste kaart ooit geschreven en gaf me een armbandje kado en Daniel heeft een taart laten maken met kaarsjes. Er werd voor me gezongen en ik mocht de kaarsje uitblazen. En 's avonds dronken we heerlijke goon, en aten we (jawel) NUDELS(!!) bij het kampvuur. Het was een geweldige verjaardag. We kletsten de hele avond bij het kampvuur en toen we de volgende ochtend wakker werden gemaakt door een zacht zonnetje, was het Daniels verjaardag. Dus hadden we champagne en aardbeien voor ontbeit, met een heerlijk beschuitje met hagelsslag. Het leven was perfect.
Na een kort bezoekje aan een prachtige waterval, gingen we naar Kuranda, een dorp in het regenwoud met hippie marktjes. Na een gezellige middag daar, kwam er helaas een eind aan het weekend. Maar niet getreurd. We hebben besloten eind juli samen de west kust te bereizen, nog een hele boel meer nachtjes kamperen staan voor de deur. Dus mijn vakantie van drie weken, wordt net even iets langer. Mijn oprechte excusses voor iedereen die ik hier mee teleur stel.
Maar eerst gaan we donderdag naar de White Sundays (de einden langs de oostkust, die op eerste pinksterdag (= in het engels White Sunday) werden ondekt. Overigens klopt dit niet helemaal, omdat het ivm het tijdsverschil al tweede paasdag was!). Twee dagen en twee nachten ga ik op een twaalf persoons zeilboot een bezoekje brengen aan deze blauwe wateren en witte stranden!
To be continued...