Julia Creek & White Sundays

Onder het motto, geen nieuws in goed nieuws, zullen we het mij maar vergeven dat ik niets meer van me heb laten horen. Ik zit ondertussen in Julia Creek, iets wat je kunt vergelijken met Kulin. ’s Avonds werk ik achter de bar en ’s morgens in het motel. Maar laten we bij het begin beginnen.

Ik ging dus naar de White Sundays, een eilanden groep vlak bij Airlie Beach. Wat me vanuit Cairns een hele lange busreis opleverde. In Airlie Beach verbleef ik voor 2 nachten in Base, een prachtig hostel. Het zag er allemaal erg nieuw uit en het deed me meer aan Center Parks denken, dan aan een hostel. De kamers waren 6 persoons, met een eigen badkamer en keukentje (keukenblad, gootsteen en koelkast). De eerste nacht deelde ik de kamer met een stelletje en een nederlands meisje. Het stelletje vertrok de volgende ochtend al vroeg en dus hadden we een Nederlandse prive kamer.

De tour was erg leuk, met prachtige uitzichten. Ik had gekozen voor een kleinere boot, omdat dat mij knusser leek. Dus deelde ik de boot met slechts vijf mede passagiers en drie bemanningsleden. Eerlijk gezegd was het groepje misschien iets te klein, omdat je elkaar ook niet echt kent, en je grootste deel van de dag geen kant op kunt.
Maar het was een leuke en mooie ervarig, met mooie stranden, gesnorkel, schildpadden en leuke mensen.

Toen ik drie dagen later terug kwam in Airlie Beach, belde ik Rory, -de Hostel eigenaar in Atherton, waar ik was voordat Opa overleed-, om te vragen of ik terug kon komen naar Atherton om weer op een farm te werken. Hij zei dat ik altijd welkom ben, maar dat er op het moment niet zoveel werk is.
Ik besloot, -na veel overleg met Nathalie, want keuzes maken kan ik nog altijd niet-, om mijn kansen te wagen in Cairns. Net zoals in Perth, is er ook in Cairns een soort uitzendbureau voor Backpackers, en daar besloot ik mijn kansen te wagen.

En dus ging ik weer terug in de bus voor een lange bus reis, weer helemaal terug naar het verre noorden. ’s Avonds rond 6 uur kwam ik eindelijk aan in Cairns en klopte weer aan bij Woodduck, de derde keer in een maand ofzo dat ik daar incheckte, maar deze keer hadden ze geen bed vrij! Gelukkig voor mij, wilde de Nederlandse receptioniste wel wat regelen, en kreeg het voor elkaar dat een Nederlandse jongen (wie eigenlijk niet voor zijn bed kon betalen) in de hangmat wilde slapen, gratis. En zo had ik dus weer een bed!
En gelukkig voor mij, die avond was het gratis pizza eten in de Woolshed. Met me neus in de boter, met pizza en een welkom gevoel.

De volgende dag was het tijd voor de serieuze zaken! Tijd om opzoek te gaan naar een baan. Rond half 11 (more or less) ging ik naar Happy Travels voor een baan, maar ik werd verteld om ’s middags terug te komen voor een ‘presentatie’. Wellicht voor anderen interessant, maar voor mij niks nieuws, maar goed. Na de presentatie stond ik als tweede voor haar neus (de vrouw die mij een baan ging bezorgen), met mijn prachtige CV. Ze was reuze geinteresseerd doordat ik al in een counrty pub in WA heb gewerkt en ze vroeg me of ik om 2 uur terug kon komen. Zo gezegd, zo gedaan, en een paar uur later liep ik voor de derde keer Happy Travels binnen, alleen deze keer liep ik naar buiten met een baan, een busticked en met 300 dollar minder*. Dezelfde avond nog zou ik op de bus stappen, opweg naar Julia Creek, opweg naar mijn nieuwe baan.

(*Je betaald zo’n 100 dollar voor het laten vinden van een baan, en de busticked was bijna 200 dollar)

De busreis was gigantisch. ’s Avonds om 12 uur vertrok ik met de nachtbus naar Townsville, vlak boven Airlie Beach... Waar ik ’s morgens rond 6e aan kwam. Het kantoor ging pas om 7 uur open, dus daar zaten we dan, in de kou! De volgende bus naar Julia Creek vertrok om 8 uur en om 4 uur was ik eindelijk op plaats van bestemming. Uitrusten zat er niet in, want om 5 uur begon mijn eerste werkdag alweer.

Morgen werk ik hier alweer 3 weken. De tijd gaat snel en ik vermaak me prima. Werk zo’n 50 uur in de week en kan dus lekker sparen, ’s avonds na het werk zijn er feestjes en tijdens de lunch break rust ik uit en kijk ik films. Het zijn lange dagen en elke ochtend ben ik moe en neem ik me voor om ’s avonds eerder te gaan slapen, maar tegen de avond ben ik vol engergie. Ik geloof dat ik met de dag meer een avond mens word.

Oh, ik moet jullie nog wel even vertellen over mijn chef, wie tegelijkertijd ook de kok was. Dit is wellicht de meest aparte persoon die ik ooit heb ontmoet. Hij is een alcoholist, vertelde alles een honderd keer en vertelde de hele dag door dat hij zoveel geld had. Al tijdens mijn eerste of tweede werkdag werd ik door een klant voor hem gewaarschuwd en ook me collega adviseerde me niet alles te geloven wat hij zei. Zo zei hij onderanderen dat hij de pub zou gaan kopen, gelukig hoorde ik van iemand anders dat dit al een jaar zou gaan gebeuren. Dat stelde me iets gerust, want hem als baas hebben, dat zou niemand overleven.
Een avond was hij zo dronken, dat hij stijl achterover viel, in zijn broek plasde en vervolgens naar bed ging. Dat leverde even de nodige stress op, niet dat we bezorgd waren om hem, maar wie ging er koken? Gelukkig was er een local zo vriendelijk ons uit de brand te helpen en voor ons te koken. Tenslotte, maardag is de drukste dag van de week voor de keuken, omdat wij de enige in town zijn die wel dinners serveren op maandag. Alleen was Troy, de kok, zo stom en achterlijk om de volgende dag allemaal slechten verhalen over haar rond te bezuinen, met als gevolg, dat toen twee dagen later hetzelfde opnieuw gebeurde, niemand ons uit de brand wou helpen. Gelukkig voor ons was Julia, de vrouw van mijn baas, thuis, maar die kan helemaal niet koken! Niet echt altans.
Tjonge jonge, wat een figuur is dat. Ondertussen is hij gelukkig weg en moet zeggen dat mijn werkdagen een stuk rustiger verlopen. Wel ook wat saaier, maar stuk relaxter. En Troy zou Troy niet zijn als we geen spetterend afscheid krijgen. Dus afgelopen vrijdag avond, was hij weer eens helemaal van de kaart, zo erg dat hij rond 9 uur, half 10 bijna is slaap viel aan de bar. Hij besloot maar naar bed te gaan en viel vervolgens met een brandende sigaret in slaap. Gevolg; kamer afgebrand. De hele pub stond blauw, het stonk verschikkelijk! Het duurde even voor we in de gaten hadden wat er nou zo erg stonk, wie verwacht er dan ook dat Troy zijn kamer in de brand steekt.

Ja, het zal nu een stuk saaier zijn, maar vermaak me prima. En daarom heb ik ook besloten om niet met Nathalie mee te rijden naar Perth. Dan is Perth sowieso te koud voor mij, was dus vanplan om alleen mee te rijden naar Broom. Maar omdat ik hier goede uren maak, leuke locals om me heen heb en hier goed kan sparen, heb ik besloten om hier te blijven. Voor nog een maand ofzo. En dan is er alweer bijna een jaar voorbij, wat gaat de tijd hard!