Een normale week, met een spannend einde!

Het was een normale week. Nog steeds opzoek naar werk, met weinig vooruit gang.
Vorige week vrijdag gingen we uiteten met Oli in China Town, donderdag dineren bij Colette thuis. En vrijdag gingen we naar een kerst feestje van Colette's werk, in de pub bij ons op de hoek, wat ons behalve een leuke avond ook een gigantische kater opleverde en zaterdag hebben we dus dood in bed op de bank en boven de wc gehangen.
Zondag was het kerst. Erg kerstig was het niet. Geen mooie boom, , geen grote kado's waar je al 10 dagen naar zit te kijken, en dat je nog steeds niet weet wat het is, hardstikke warm (zaterdag gingen we om 5 uur naar de supermarkt -bedachten ons opeens dat het natuurlijk kerst avond was- en toen was het 38(!!!!)graden!).
Wel hadden we een BBQ bij Oli zijn ouders thuis. Super lief en tof dat ze ons uitnodigden.
Echt kerstig was het nog steeds niet, maar we hadden nu in iedergeval wel een kerstboom en verplicht familie bezoek. EN! een kado'tje, Super lief. We hebben allebei een waaier gekregen, voor de warme zomerdagen.
Na de BBQ gingen we in onze bikini met een mini kerstboom naar het strand, voor wat zomerse kerst foto's. Zoveel mazzel als wij hebben, begon het net te regenen. Gelukkig is het niet terug te zien op de foto's, en we spraken daarom ook af om dit tegen niemand te vertellen. Dus niet doorvertellen he, is geheim!
(foto's staan op FB!).
Zondag avond was Nathalie er klaar mee. "Ik ga deze week nog weg naar Perth, ik hou het hier geen week langer vol".
Zo gezegd zo gedaan. Maar dan een beetje anders.
We waren al sinds de donderdag voor kerst bezig met een uitzendburo 'jobbshop' die een baantje voor ons heeft/ had, 2.5 uur ten oosten van Perth. Een super leuk baantje, in een pub+ hotel in een klein dorp met 1200 inwoners. Alleen door alle feestdagen, en al het gedoe daar omheen schoot het allemaal niet op. We zitten nu nog steeds te wachten op een go of no go. We waren wel al vanplan om sowieso naar Perth te gaan, omdat hier geen werk is.
In iedergeval, om een lang verhaal kort te houden, het was een spannende week. Met veel dingen die moesten worden afgewacht. Tot Nathalie er klaar mee was en hoe dan ook weg moest.
Vliegen rond deze tijd van het jaar is geen doen, dat kost je ongeveer 450 dollar. De trein was zo volgeboekt dat alleen de eerste klas nog vrij was, wat je 750 dollar per persoon kost. En omdat we eiegnlijk sowieso liever naar Perth wilde rijden, omdat dat gewoon veel leuker is, gingen we hard opzoek naar een relocate auto. Maar dat was door alle feestdagen (de haat groeit nog steedes) niet te vinden. Dan maar share your ride. Wat in houdt dat je met andere mensen meerijdt, de kosten deelt en het zo betaalbaar houdt.
Dinsdag middag bespraken we nog wanneer we uiterlijk een -veel te dure- ticket zouden boeken, en dinsdag avond, terwijl Colette bij ons at, werden we gebeld door een Duitse jongen. Of we nog naar Perth moesten.
Nog dezelfde avond gingen we langs, en ontmoete we de drie Duitse jongens waarmee we morgen naar Perth rijden, en werd de auto geboekt. Blij liepen we terug naar huis! Eindelijk weer onderweg.
Nu alleen nog goed nieuws over het baantje 2.5 uur ten oosten van Perth, en dan kan het geluk niet meer op!