Road trip 2; from Alice Springs back to Adelaide

Donderdag 1 december besloten we om met een 'gratis' wicked campervan terug te rijden naar Adelaide. 's Avonds nuttigde we een goedkope maaltijd in de bar. We kregen kerrie worstjes met rijst, met als toetje (volgens mij kregen alleen wij dat) vanille ijs met zoete roze saus. Toen de kok de borden kwam ophalen vertelde we dat we morgen weg gingen. Toen zei hij dat we dat eerder hadden moeten zeggen, omdat er morgen spaghetti bolognese op het menu stond. Ik reageerde teleurgesteld met als gevolg dat hij nog een bord spaghetti kwam brengen! En dat allemaal voor 5 dollar!
Na het eten gingen we onze tas inpakken en 's avonds kwam Lloyd gezellig langs voor een afscheidsdrankje!

Vrijdag 2 december werden we een uur eerder dan gepland wakker doordat onze kamer genoot -iets- te luidruchtig haar tas inpakte. We hadden een niet veel voorstellend ontbijt (2 geroosterde boterhammen met boter), maar het was gratis. (Of we hadden er al voor betaald?)
Om 8 uur haalde we de campervan op, maar voor we onderweg waren was het al 10 uur.
Na een klein eindje rijden kwamen we alweer bij de grens aan en kon onze klok weer een uur de toekomst in. Nu dus weer +2.5 - 12 uur tijdverschil met Nederland.
Een week geleden waren we ook bij de grens, maar dan de andere kant op!
Om 8 uur (Adelaide tijd) kwamen we aan in Cooper Pedy. De stad die bekend staat om zijn opel en zijn ondergrondse huizen. Ik vind de stad -net als 10 dagen geleden- nog steeds lelijk!
We haalde 2 biertjes en kookte ons maaltje op ons gaspitje langs de weg, waar we vervolgens ook sliepen.

Ik weet niet wat ik stoerder vond; de Great Ocean Road, met haar geweldige uitzichten, of het eeuwige niks van de weg tussen Alice Springs en Cooper Pedy. Bij elke auto die ik gedag zwaaide voelde ik me weer opnieuw gaaf, stoer en cool!

Die nacht sliepen we met de stang, waar je een tafel mee kunt maken, tussen ons in. Zodat als het nodig zou zijn, we meteen aan konden vallen. Gelukkig bleek dat achteraf niet nodig. Dankzij de biertjes van de avond ervoor moest ik 's nachts wel plassen. Ik moet bijna nooit plassen 's nachts, en precies nu, als ik langs de weg, vlak bij een dorp vol Aboriginals slaapt moet ik plassen!
Voorzichtig schuifde ik de schuifdeur van het busje open en luisterde. Voetstappen! Ik hoorde voetstappen, maar zag niks.
Ik verluisterde naar Nathalie; "Nath, ik hoor voetstappen.."
"Doe de deur dicht!!" Riep ze paniekerig uit. "Ja, maar ik moet plassen" zei ik jammerend.
Opnieuw schoof ik de deur open. Deze keer hoorde ik niks. Snel trok ik me slippers aan en kroop naar buiten. Keek nog even om me heen om te zien of ik echt niemand zag, toen Nathalie me al toe riep "ga dan!". Terwijl zij met haar hoofd uit de deur hing om te zien of er iemand aankwam, deed ik mijn plasje bij het achterwiel. Heerlijk dat wildcamperen!
Na het plas- avontuur heb ik heerlijk geslapen, in tegen stelling tot Nathalie, wie nog allemaal auto's en stemmen hoorde en zich de meest afschuwelijke scenario's voorstelde. Maar we hebben het overleefd! En de volgende ochtend werden we wakker met een prachtig uitzicht op het Coober Pedy bord en het niks daaromheen.

Vrijdag 3 december reden we 533 km van Coober Pedy naar Port Augusta. Een prima ritje, met aardig wat dode en half verteerde beesten langs de weg.
Rond 6 uur kwamen we aan, haalden brood, chips en water in de supermarkt, kochten vier koude biertjes bij de thursty camel drive thru en reden naar het strand. We waren van plan daar te overnachten, zodat we morgen ochtend wakker zouden worden met uitzich op het strand. Maar Nathalie sprak met een jongen, wie ons aanraadde achter de BP langs de hoofdweg te gaan slapen.
We dronken ons biertje op een bankje terwijl we naar het grote kanaal keken en het zonnetje op ons gezicht scheen.
Vervolgens kookte we ons avondmaaltje, mac and chees voor de verandering, waarna we naar de BP reden.

Eerlijk gezegd zat ik er best wel doorheen toen we weg reden bij het strand. Na de 664 km van gister en de 533 km die ik vandaag had afgelegd. Me nieuwe simkaart die dezelfde problemen gaf als mijn oude, plus nog een nieuw internet probleem erbij. En het niet gewoon kunnen douchen.. Ik voelde me vies! Ik plakte, had 2 dagen met 40 graden in een auto gezeten die geen airco had. Ik wilde gewoon douchen!
We reden naar de BP met het idee daar ons bed op te maken, ons laatste biertje achterover te slaan en lekker te gaan slapen.
Bij de BP stonden zoveel trucks, dat ik meteen aan de truckstops in Engeland moest denken. Hoop kwam in me naar boven; misschien hadden ze wel een douche!
En ja! Die hadden ze! Op de deur hing een bordje dat je moest betalen aan de balie, we liepen naar de balie toe en vroegen hoeveel het koste. De jongen achter de balie vertelde ons dat het gratis was en overhandigde ons 2 sleutels.
Zo blij als een kind liep ik naar buiten! Dat je zo blij kutn zijn met een douche!

Die avond kropen we schoon gedouchd en blij, tussen de grote monster trucks ons bedje in, met de tafelpaal tussen ons in.

Zondag 4 december reden we, ondanks dat we al bijna in Adelaide waren, 507,6 km. We hadden het leuke idee om naar Port Elliot te rijden zodat we aan het strand konden slapen. Alleen dat bleek toch iets verderweg dan gedacht, dus besloten we om terug te gaan. In Adelaide was ook geen mogelijkheid om te slapen met de van. En dus reden we weer een uur terug naar Port Augusta, opzoek naar een tankstation met truckstop om vervolgens op een camping in Port Wakefield erecht te komen.
Het was een nacht zoals we die gewend waren van het zuiden; koud. Ik sliep weer in mijn vertrouwde jeans en vesten en lang buiten zitten zat er niet in. Gelukkig hadden we deze keer een opengeritste slaapzak en een deken om ons warm te houden. Maar toch keek ik uit naar een hostel of kamer met een bed! Nu ik eenmaal dicht bij de stad was, was ik wel weer klaar met de kleine van, hoe leuk het reizen met de campervan ook is!