Van Melbourne via Adelaide naar Alice Springs!

Hoi allemaal!

Hier gaat alles goed. We zitten nu in Alice Springs, waar het 40 graden is. Lekker warm dus.

We hebben zoveel mee gemaakt dat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen.

Vrijdag 18 november vertrokken we uit Melbourne. We hadden (zoals gepland) een campervan van 'wicked' gehuurd. Wat echt heel erg gaaf was! Ik voelde me zo stoer dat ik zo'n busje bestuurde!
De start ging een beetje stroef. Het was die dag erg warm en het ophaal punt bleek toch verder van het dichts bijzijnde metrostation dan we dachten en we hadden zoveel drinken ingeslagen dat onze coolzak schuurde. Daar liepen we dan, verhit met onze rugzakken op en een kapotte coolzak met 8 liter drinken. (Alsof we de woestijn in gingen en dagen geen supermarkt tegen zouden komen).
We besloten te vragen hoe ver het nog was en toen kregen we een lift aangeboden van een super vriendelijke postbode (/pakjesbezorger). We klommen gretig achter in zijn bus en zo werden wij ook een pakje, die 5 min later bij Wicked werd afgeleverd.

Op een leuke manier was ik nerveus toen ik achter het stuur kroop en we weg reden. Alles zat aan de andere kant, en in het begin was dat best even wennen. Zo heb ik een paar keer de ruitenwisser aan gedaan, ipv het knipper licht en liet ik regelmatig mijn verkeerde hand los van het stuur om te schakelen.
Maar verder ging het allemaal erg goed. Ik reed keurig links, ben niet een keer de verkeerde baan op gereden en heb ik alle rotonde keurig links om genomen.
De eerste stop was bij de Mc Drive, waar ik me meteen kon omkleden, dat jongens wat was het heet!

De eerste nacht sliepen we op een camping in Torguay. Een prima camping.
We kwamen erachter dat we onze afwasmiddel en schuurspons in het hostel in Melbourne waren vergeten. Dus konden we -ondanks de hoeveelheid voorraad die we mee hadden- alsnog naar de supermarkt. Opzich was dat niet heel erg, want we moesten toch wijn halen.

Die avond kookte ik onze eerste maaltijd op het gaspitje! Het was echt super leuk en ik voelde me als een Koning. Achteraf. bleek er een keuken te zijn waar je hoort te koken, maar dat deert niet.
We aten macaroni met een wijntje, voor de verandering.
We gingen die avond niet te laat naar bed, wat achteraf gezien maar goed was ook. Die nacht kregen we te maken met een enorme hoos bui die ons de halve nacht (samen met die koud) wakker hield. De volgende ochtend regende het alleen nog maar en precies toen we er echt uitmoesten, om uit te checken, werd het droog! Wat een geluk hadden wij!

De afwas, waar de avond ervoor geen zin in hadden gehad om te doen, stond er nog en was 3x zo smerig door al het zand en modder dat eraan zat en het restje macaroni konden we samen met de wc papier weggooien. Gelukkig hadden we verder geen waardevolle of electrische spullen buiten laten staan.

Snel deden we de afwas, pakte ons busje weer vol en reden af naar Warrnambool! Die dag bereden wij, met ons hippie busje, de Great Ocean Road. Maar voor de echt onder weg konden, moesten we eerste (weer) naar de supermarkt; we hadden ook ons brood, boter en chocoladepasta in het hostel vergeten.
We hadden een ontbijtje met uitzicht op de Indiaanse Oceaan vlakbij een beroemd surfstrandje, we hadden dus genoeg te zien. En daarna gingen we dan echt op pad.

De Great Ocean Road is fantastisch! Heel veel verschillende landschappen en natuurlijk de overweldigende oceaan. Helaas was het weer nog steeds verrot door het slechte weer van vannacht. Veel zin om bij uitzichtpunten te stoppen hadden we dan ook niet. En als we het dan al deden, dan maakte we snel een foto en kropen vlug weer onze warme bus in. Het was niet eens perse koud, want we hadden geen kachel aan in de bus, maar het waaide heel erg, en het was heel erg bewolkt.

's Avonds verbleven we op een camping in Warrnambool, wat bijna aan het einde van de Great Ocean Road is. We kwamen terrecht op een lege camping, waar wij zowat de enige gasten waren.
Omdat het de nacht ervoor zo koud was geweest en ik midden in de nacht me warmer moest aankleden, besloot ik me nu voor het slapen gaan al warmer aan te kleden. Met een jeans en een vest kropen we na een warme maaltijd en nog een paar wijntjes weer in bed.

Deze nacht was nog erger dan de nacht ervoor. Ik dacht dat ik gek werd! We lieten de motor draaien zodat we de kachel volop aan konden zetten, maar de warmte was na een halfuurtje volledig uit de camper verdwenen! Jonge jonge jonge, wat een nacht was dat. Een ding was zeker; dit doe ik niet nog een keer! Ik hou van slapen en wil gewoon een goede nachtrust.

De volgende ochtend waren we vroeg wakker, namen een lange warme douch om ons op te warmen en kwamen met een goed idee. De volgende nacht zouden we in een motel gaan slapen en de dekens meenemen, zodat we niet meer in de kou hoefde te liggen.
Waarom we geen dekens mee hadden? Ja goede vraag; we hadden de camper gehuurd, en volgens deze man, Stu, zou het 's nachts warm genoeg zijn om alleen met een lakentje te slapen. Dus wij hadden alleen een lakentje gekocht.

Zo gezegd, zo gedaan. Na weer een hele dag rijden kwamen we aan in Meningie. We hadden eigenlijk gepland om minder ver te rijden, maar door het niet zo mooie weer, besloten we om maar op de weg te blijven, in de hoop dat het in het noorden beter was.
We vonden een leuk motelletje langs de weg. We checkte in. Helaas moesten we ons legitimeren, we dachten er wel nog aan om een cijfer weg te laten van me rijbewijsnummer. We sliepen heerlijk! Al stelde het motel verder niet veel voor
De volgende ochtend lade we ons busje weer in, inclusief de nieuwe dekens en reden verder richting Adelaide.

Onderweg kwamen we een oplucht museum tegen over hoe Australie er vroeger uit zag. Ze hadden er een oud dorpje nagebouwd, incl een kerkje, schooltje, tankstation, slager, groenteman, doodskistenmaker, begraafplaats en noem het maar op! Een complete stad was het. (Foto's staan al op facebook!).
Nathalie deed alsof we in een horrorfilm terrecht waren gekomen, en ik moet eerlijk zeggen dat het er ook wel een beetje creepy uitzag, maar wel erg leuk.
Na ons bezoekje reden we door naar een ander stadje, waar we besloten een rondje te lopen. We waren nog geen 5 minuten uit de auto toen ik werd gebeld door de autoverhuur. Hij was gebeld door het motel in Meningie, we moesten vandaag nog de dekens terug brengen, anders zou de politie erbij worden gehaald. Ik twijfelde even om te doen alsof ik nergens vanaf wist, maar besloot toch maar om toe te geven. En zo kwam het dat we weer 120 km terug konden rijden. Gelukkig hadden we rustig aangedaan anders was het nog veel meer geweest.
Wat had ik een spijt en wat was ik nerveus dat ik zo meteen die dekens moest terug geven. Wat moest ik zeggen? Wat zouden zij zeggen? Oh, ik wou echt dat ik het nooit had gedaan. Ik schaamde me kapot! Gelukkig reed Nathalie terug, zodat ik de halve weg kon slapen en dus niet kon nadenken.
De dekens terug geven ging eigenlijk heel makkelijk. Het heeft ons alleen wel 10 dollar gekost, omdat de domme kut erachter was gekomen dat zij ons te veel wisselgeld had gegeven, de avond ervoor. Ik ging nog in discussie, maar bedacht me dat het beter was om ja en amen te zeggen.
Zonderdekens, 10 euro lichter en een verlies aan benzine, stonden we weer op dezelfde plek als waar we die ochtend waren begonnen.

Toch hebben wie dag een aardig stukje afgelegd, we eindigde namelijk in Hahndorf, wat net buiten Adelaide ligt. *Hahndorf was vroeger een duits dorp, vandaar de duitse naam.*
We hadden niet veel keus, en boekte weer een campingplaats. Om het verdriet van ons mislukte plan weg te drinken haalde we nog een fles wijn. We gingen naar de supermarkt, haalde mac en cheese, en zochten de supermarkt drie keer door opzoek naar wijn tot we besloten het iemand te vragen. Bleek dat het in South Australia niet is toe gestaan om alcoholische producten te verkopen in de supermarkt. Gelukkig zat er een zgn 'bottle shop' (/slijterij) om de hoek.

Terwijl we van onze mac en cheese, gekookt op ons gaspitje, genoten kwamen we met een nieuw goed idee. Als we nou zoveel zouden drinken, dat we warm zouden blijven en heerlijk konden slapen! Helaas was onze eigen voorraad wijn op en dus besloten we naar een kroegje in het dorpje (20 min lopen) te gaan. Was erg gezellig, we hadden mazzel, want er was een pool competitie en dus hadden we iets om naar te kijken. En anders was er waarschijnlijk niemand geweest.
We dronken 2 wijntjes en liepen weer 20 min terug. Was een gezellig avond tussen de gezellige locals. Die nacht sliep ik met 2 spijkerboeken, 2 t-shirts en 2 vesten aan en had het voor het eerst niet koud.

De volgende dag kwamen we aan in Adelaide. We leverde de bus in bij een leuke nederlandse jongen, die binnen 10 min lachend aan ons vroeg "jullie hebben die dekens gestolen he". Hij vond ons wel stoer en verzekerde ons dat we echt niet de eerste waren. En pak van me hart! Hij bleek voor de 2de keer in Australie te zijn, en was van plan een langere tijd in Adelaide te verblijven om als monteur bij Wicked te werken. We hebben nummers uitgewisseld en wanneer we terug komen in Adelaide gaat hij ons de stad laten zien! Erg handig.

Die avond gingen we (te duur) uit eten bij een pizzaria, gingen shoppen en bekekende de stad. 's Avonds moesten we vroeg naar bed, want de volgende dag werden we om half 6 opgehaald.

Woensdag 23 november begon reis deel 2. Van Adelaide naar Alice Springs, waar ik nu ben, wat dus betekend dat ik nu halve wegen mijn verhaal ben. (Nog steeds zin om verder te lezen?)

Half 6 's morgens werden we dus opgehaald. Onze tour guide heette Lorry en we hadden een super leuke groep. We begonnen met een klein groepje van ongeveer 12, maar na 2 dagen, in Coober Pedy kwam er een groepje bij waardoor we met 23 man eindigde. Het was eigenlijk net te druk, maar het was wel erg gezellig. Ik had verwacht dat het 2 groepen zouden blijven, maar dat viel heel erg mee. Het mixte goed. We werden 1 grote groep, omdat er te weinig mensen waren voor 2 groepen.

De eerste dag reden we een kort stukje (4 uur) tot vlak bij Mount Remarkable N.P. (National Park). Hier maakte we een prachtige wandeling! Tussen de klieven door. Ik voelde me zo klein! De natuurlijke muren waren zo overweldigend groot, echt onbeschrijfelijk. Die avond (nadat we voor de verandering weer pasta met wijn hadden gegeten) zouden we eigenlijk in onze swag's in de buitenlucht gaan slapen, maar doordat er een kans was dat we het ging regenen, sliepen we in stapelbedden in een soort trailer.
Na het eten bleef ik nog op om wat te kaarten en nog was wijntjes te drinken. Het was een erg leuke groep en een gezellig avond.

Donderdag moesten we weer bijtijds op om onze reis te vervolgen. Het was een aardig stukje rijden, maar het gaf niet echt, ik had een twee persoons zitje voor mezelf, een opgepropte slaapzak om tegen aan te liggen en een kussentje! Ik zat (lag) heerlijk en we waren dan ook zo in Coober Pedy.
Coober Pedy is een stad die is gebouwd onder de grond. Dat zorgt ervoor dat je er in de hete zomers een koel huis hebt, en in de winter een warm huis. We hebben een ondergronds huis bekeken, en ik moet toegeven dat het minder erg is dan dat het klinkt. Je kunt het best gezellig maken en je hebt echt een soort van nestje. Hoewel het niks voor mij zou zijn, want ik wil graag een achter tuin en veel zonlicht.
En doordat alles onder de grond zit, lijkt het echt een spookdorp!
Naast de ondergrondse huisjes, staat Coober Pedy ook bekend om zijn Opel mijnen. Opel in een soort steen met allemaal kleurtjes erin. Het is een beetje moeilijk te omschrijven, dus ik verwijs jullie graag door naar google.
's Avonds aten we pizza en maakte we kennis met de groep die bij ons zou aansluiten. (Of wij bij hun, zoals zij vonden dat het ging). En sliepen we zelf ook onder de grond.

Vrijdag ochtend moesten we vroeg op om de zonsopgang in de woestijn te bekijken. Het was best fris buiten zonder zonnetje, maar gelukkig kwam de zon snel op om ons warm te maken. Het was erg mooi om te zien en het was vooral appart om te zien hoe snel het ging!
Die dag moesten we weer best wel een stukje rijden. Nu had ik niet meer een 'hele' bank voor mezelf, maar moest ik deze delen met een engelse jongen Lloyd. Wat niet erg was, want ik kon het goed met hem vinden. Ik kon gezellig met hem kletsen, maar was niet verplicht tegen hem te praten. In Engeland werkte hij met koeien en hij deed me ook echt aan een typische boer denken.

Pas aan het einde van de dag, rond half 5, kwamen we aan bij de campside. We hebben echt de hele dag gereden! We kleedde ons om en gingen voor een verfrissende duik naar het zwembad. Die nacht sliepen we voor het eerst onder de sterrenhemel. Ik wist niet wat ik zag. Ik geloof ik in me leven nog nooit zo iets overweldigends heb gezien. Er waren wel een miljoen sterren in de hemel. En ze waren allemaal zo vel! Het is niet te omschrijven hoe prachtig dat was! We hadden ook nog eens het geluk dat er die nacht geen maan was, en dat het dus nog donkerder was!

Zaterdag ochtend mochten we uitslapen, maar ik was voor de wekker al wakker doordat de zon opkwam. Wat helemaal niet uitmaakte, wat is er nou lekkerder dan buiten slapen en wakker worden gemaakt door de zon?!

Vandaag hoefde we niet ver te rijden, alleen een stukje van ongeveer 3 kwartier naar de Kata Tjuta. Een prachtig gebied/ gebergte. Het was wel een pittig stukje lopen door de warmte, maar erg leuk. En doordat het een paar weken geleden had geregend was het extra mooi. De regen had er ook voor gezorgd dat er een plas was ontstaan waarin we konden zwemmen, onder de waterval. Echt super relaxt!

's Middags gingen we naar het cultureel museum, waar ons duidelijk zo worden waarom we niet de Uluru (Ayersrock) moesten beklimmen. Alleen kon ik die boodschap niet echt vinden. Het was wel een geinig museum, maar dat was het.

Na het museum gingen we weer naar het zwembad en 's avonds gingen we met z'n alle naar "het circus". Een plek waar elke dag duizenden mensen langs komen om de zonsondergang bij de Uluru te bekijken. We dronken een paar wijntjes, hadden een gezellig gesprekje, en vergaten naar de kleurveranderingen te kijken. Gelukkig heeft Matthijs foto's gemaakt! En de avond ervoor hadden we de zonsondergang ookal gezien, maar dan vanaf een uitzichtpunt op de campside.
We sloten de avond af met een gezellige bbq!

Zondag ochtend moesten we weer vroeg op. Deze keer om de zonsopgang te bekijken bij de Uluru. Weer samen met duizend andere mensen.
Vervolgens gingen we echt naar de Uluru toe en mochten de mensen die het wouden hem beklimmen. Ik had voor ik naar Australie ging al besloten dat ik het uit respect niet zou doen, maar Nathalie wilde het wel graag doen. Helaas moest ze na een paar meter al terug komen omdat haar schoenen te glad waren voor de stijle helling.
En dus deden we uiteindelijk toch met zijn tweede de wandeling om de grote steen heen. Was een leuke, niet zo zware wandeling. We hadden een gezellig praatje en waren sneller terug van verwacht. Het was leuk, maar niet zo bijzonder. Ik vond de Kata Tjuta mooier. Al zijn de verhalen natuurlijk prachtig! (Die ik jullie zal besparen, anders ben je nog 3 uur aan het lezen).

Terug bij de campside hadden we lunch, pakte we onze spullen weer in en gingen we na een snelle duik weer opweg. We moesten een paar uur rijden naar een camping vlak bij de Kings Canyon.
Door de korte nachten, het vreemde water, flinke nachten en het slechte eten had ik diarree gekregen en voelde me niet erg lekker. Samen met Annemiek, een nederlandse meid die voor me zat in de bus, ging ik naar de supermarkt aan het begin van de camping om diarree pillen te kopen. Voor de winkel kwamen we een nederlandse man tegen die ons vertelde dat de winkel even dicht was, omdat de stroom was uitgevallen.
Ik vroeg aan hem of hij wist of ze ook diarree pillen verkochten. Waarop hij antwoordde dat hij het niet wist, maar dat hij er wel een voor me had. We liepen mee naar z'n hutje en kreeg 4 pillen van hem. Super tof en aardig! Alleen jammer dat ik 6 dollar moest betalen voor een 1.5 liter fles water uit het supermarktje, maar een paar uur later voelde ik me wel al beter en had nergens meer last van.

Die avond hadden we kampvuur en bleven we tot laat op. Ook hadden we nog de 'partybus'. Lorry had de muziek vol op aangezet en nodigde ons allemaal uit om naar zijn partybus te komen. 20 man in een bus.. De hele bus schudde heen en weer en het bier ging door de lucht. Maar het was wel erg lachen! Nathalie, die al in bed lag, kwam er zelfs voor haar bed uit! Het was een leuke avond, doordat we zo'n leuke knotsgekke groep hadden!

Maandag ochtend pakte we onze spullen weer in. De laatste avond was voorbij en we begonnen nu aan onze laatste dag.
Vandaag gingen we wandelen in de King Canyon. De, na High Cup Nick, mooiste plek die ik ooit heb gezien! Het was adembenemend groot, en heel appart. Het was er rustig en ruig. Hoewel ik wel twijfel of ik Mount Remarkable NP niet mooier vind.
We hadden een prachtige, maar hete, wandeling.
Nadat deze afgelopen is gingen we naar een soort dagcamping, waar we lunch hadden en een snelle duik namen. Om half 1 reden we af naar Alice. De tour was voorbij. We moesten afscheid nemen van een super leuke coole groep. Wie allemaal een beetje vrienden waren geworden.

's Avonds gingen we voor de laatste keer met elkaar eten. In het hostel waar wij nu ook verblijven; Toddy's. Na het eten hadden we nog een paar biertjes en gingen we naar 2 barren down town. Het was een leuke laatste avond.

De volgende dag, gister, (ja, ik ben dus bijna klaar) gingen de meeste mensen alweer weg, allemaal een andere kant op, naar Brisbane, Darwin, Cairns (de meeste) terug naar Adelaide, naar Sydney. Met z'n 8e bleven we over. We spraken af voor lunch, en gingen naar de Mc Donalds. Wat had ik die gemist! Vervolgens hebben we de hele middag aan het zwembad gehangen en 's avonds aten we weer samen! Super gezellig.
Gister avond zijn er nog 2 weg gegaan, en ook Lorry is weer op tour, terug naar Adelaide, maar met een veel minder leuke groep. Want zo'n toffe groep als dit, hahah, die vindt hij niet snel nog een keer.
We hebben met de drie andere achterblijvers afgesproken om vanavond weer samen te eten.

Het is nu half 2 en ik ga maar eens douchen. Om 8 uur zat ik aan het onbijt en heb nog niks anders gedaan dan facebook checken, me lieve vriendinnetje Sophie terug gemaild en mijn blog typen.(En eten! Hahah)
We gaan vanmiddag kijken voor een baantje. Hopelijk vinden we wat, want het potje raakt aardig leeg met al die leuke tourtjes en al die lekkere biertjes (17 dollar voor een sixpackie).

Oh en ik moest van Nathalie erbij zetten dat zij van mij niet in haar blog mocht schrijven dat we de dekens hadden gestolen. Dat was omdat ik toen (2 weken geleden) nog heel erg beschaamd was! Nu zitten we 1200 km verderop en nu kan ik er ook wel om lachen!

Volgende keer zal ik minder tijd tussen me blogs laten, zodat het niet zo'n boekwerk wordt! En ik zal vandaag f morgen foto's uploaden. Of van het weekend, dan kan ik nl mooi skypen tijdens het uploaden.
Oh en ik ben nu in een andere tijdzone. We lopen nu nog maar 8.5 uur voor op jullie! :D

Dikke kus voor iedereen vanuit het prachtige warme geweldige Australie! <3 xxxxx